V.V.Spaubeek

Een wei met 11 witte en 11 bruine schapen, 2 honden met een vlag en een herder met een fluitje die het zaakje proberen in het gareel te houden als de bal in het midden komt.

Dit is een slordige vergelijking over de fascinerende sport die wij voetbal noemen.
Maar als zo een vergelijking treffend is, waarom kijken we hierna?
Is het verveling of is het fascinatie? Is het groepsgevoel of is het eerzucht?

Zijn zo maar redenen die een voetballer kan opgeven als DE reden waarom hij of zij voetbal kijkt. Miljarden mensen zijn geobsedeerd door het spel, terwijl het in uitleg zo eenvoudig is.
Door deze obsessie gaat hier een geld in om daar kunnen we in de hele wereld het voedsel probleem mee oplossen. De beste medicijnen zouden waarheid worden met dit geld.

Toch blijven we het doen, toch blijven we het kijken.

Het hele land staat op zijn kop op het moment dat het Nederlands Elftal speelt en wordt zelfs furieus wanneer ze verliezen! Waarom? Omdat ze verliezen of omdat er mensen op het veld lopen die het geld alleen maar verkwisten aan leuke hebbedingetjes.

Gewoon, kleine hebbedingetjes zoals; dure kleren om ze een keer te dragen of een hele nieuwe Jaguar omdat hij zo goed bij de garage past.

Het gaat puur om het verlies, dat is de reden waarom wij kwaad worden!

Zullen we de rollen nu eens omdraaien, waarom worden zij kwaad?

Omdat ze verloren hebben of omdat ze de winstpremie niet krijgen?

Zal zonder dat ik iedere profvoetballer wil generaliseren het antwoord proberen te geven.

Voetballers met een maandsalaris waar een gewone arbeider een jaar of langer zich de rug voor moet krom werken, wat doet deze wanneer hun club even het salaris niet kan uitbetalen omdat ze het minder hebben?

Accepteert hij dat of maakt hij bombarie en zint hij op een vertrek?

8 van de 10 kan ik het u invullen, helaas!

Let op, verlies is voor een hoop voetballers vervelend, weinig mensen vinden het leuk om te verliezen. Echter kom de mannen toch maar niet aan de centjes, want dan valt clubliefde, laat staan verlies in het niet.

De profs van vroeger moesten ook werken na hun carrière! Die waren echt niet binnen?

Waarom moeten ze dat tegenwoordig dan wel zijn?

Ze worden aanbeden, kunnen zich veroorloven wat de gemiddelde wereldburger niet kan en toch willen ze meer! Menig profvoetballer ontgaat dat hij niet alleen een werknemer is die centen verdient , maar ook een rolmodel is. Een rolmodel ,voor kleine kinderen en ‘grote’ kinderen, die niet alleen maar kan denken aan lang leve de lol.

Er zijn mensen die hun aanbidden, hun hele leven wijde aan een club waarvoor de grote mannen spelen. En wat krijgen deze mensen ervoor terug? Een speler die zijn wedstrijden speelt en bij winst zijn neusje naar voren duwt maar bij verlies begint te klagen dat het aan de rest ligt en hij toch op het einde van het jaar gaat vertrekken. 

Dit is dus de sport waar wij de gewone mens ons zo druk om maakt.

De sport waar al deze miljarden in omgaan aan verwende pubertjes terwijl er op andere vlakken bezuinigt moet worden, die misschien meer levensinhoud hebben dan het voetbal ooit zal krijgen. Dit is de sport die bestaat uit een wei met 11 witte en 11 bruine schapen, 2 honden met een vlag en een herder met een fluitje die het zaakje proberen in het gareel te houden als de bal in het midden komt.