| Finales speel je niet – die win je!
Het is zaterdagochtend als her en der in Spaubeek en omgeving wekkers rinkelen. Het is nog vroeg, noem het ‘het einde van de nacht’, maar die wekkers gaan niet voor niks af. Want vandaag staat de bekerfinale op de rol die onze JO13 gaat spelen tegen het Helmondse Rood Wit ’62.
Voor de Helmonders ligt Uden om de hoek – voor ons is dat wat verder. En dus wordt er vroeg vertrokken. Terwijl ik in een vers broodje van Luxe Brood– en Banketbakkerij Van den Bongard hap en Bas Goverde de zaterdagkrant door de brievenbus schuift, stappen Jeroen Puijnen, Michael Verdonschot en selectie in gereedstaande auto’s om de reis naar Noord-Brabant aan te vatten.
Ondanks de afstand zijn naar verluidt flink wat mensen van plan naar Uden af te reizen in de hoop met eremetaal thuis te komen. Dat was afgelopen seizoen al het plan, toen onze JO15-2 de bekerfinale haalde, maar daar stak Vorstenbossche Boys toen een flinke stok voor. Maar dit seizoen moet het écht gaan gebeuren!
Terwijl de selectie ongetwijfeld over het asfalt rondom Eindhoven zoeft stap ik samen met Max van de Bongard bij Ralf aan boord om eveneens de verplaatsing naar de Peelrand te maken.
Afgelopen jaar leidde die reis ons via Haps, Odiliapeel en Volkel tot in Uden, maar vandaag kiezen we voor de A50. En of je nu linksom of rechtsom naar Uden rijdt: na anderhalf uur zet je voet aan de grond op Sportprak ‘Parkzicht’.
Rondom de parking is het een drukte van belang. Parkeerplaatsen staan vol, er zijn al verschillende bussen gearriveerd, maar er is er natuurlijk één baas en dat is vandaag de buschauffeur van de spelersbus van RKSV Groene Ster.
Het eerste elftal van de vereniging uit Heerlerheide strandde dit seizoen op één punt van de gasten van UDI ’19 in de 4e Divisie C en beschikt zichtbaar over privileges, getuige het feit dat hun spelersbus achter de paaltjes mag parkeren.
Maar na een korte wandeling staan ook wij aan de poorten van het sportcomplex. Bij de toegangsdeur staan twee beveiligers, maar die lijken op het eerste oog weinig te handhaven. Dat hoeft ook niet, want afgelopen seizoen snoven we al een uitgelaten sfeer op want voor de meeste kinderen zijn zulke dagen het hoogtepunt van hun seizoen.
Rondom de kantine spotten we al enkele bekende gezichten, maar het zwaartepunt van de Spaubeekse aanhang staat al langs de lijn van Veld 5.
De spelers warmen zich in de schaduwzijde van het veld op en sluiten hun voorbereiding af met het inschieten van de doelmannen Clint Zelis en Jarik Durasov.
Het arbitrale trio lijkt ook al klaar voor de finale en begeeft zich richting middencirkel. Één van de assistent-scheidsrechters is een oude bekende, want twee weken gelden leidde Margo Geurts het duel tussen ons eerste elftal een VV Hebes nog in goede banen. Dat liep minder geslaagd af, maar voor vanochtend zijn de vooruitzichten beter. Zeker nadat de technische staf aan de zijlijn nog even de puntjes op de i zet. Na een flinke teug uit ieders bidon maakt het basiselftal zich op voor de eindstrijd.
Klokslag 11.00 uur beginnen de spelers eraan en in de openingsfase is het even aftasten. Het wedstrijdplan is duidelijk: achterin alle gaten stoppen. En dat lukt aardig, want de achterste linie is in de openingsfase helemaal niet beschaamd om een bal eens over de zijlijn te trappen.
Vanuit een gesloten organisatie worden Karem Alnasser en Boaz Buttinger aan het werk gezet die samen met Roan Puijnen proberen Noah Krijgsman in de diepte aan te spelen. Noah is aalvlug en weet steeds enkele verdedigers aan zich te binden. Hij kapt en draait zich een aantal keren vrij, maar zijn schoten kunnen de Rood-Witte doelman (vreemd genoeg spelend in een PSV-tenue) voorlopig nog niet verontrusten.
Onze JO13 heeft de wedstrijd onder controle en verder dan de bal overspelen op het middenveld komt de tegenstander vooralsnog niet.
Halverwege de eerste helft komt Rood Wit ’62 akelig dicht in de buurt van Clint Zelis en de eerste de beste bal tussen de palen valt meteen in doel. De supporters van de bezoekende vereniging (VV Spaubeek speelt officieel thuis) gaan uit hun dak en vieren hun feestje met de spelers.
De 0–1 achterstand is een fikse tegenvaller, want er was eigenlijk helemaal niets aan de hand. Maar VV Spaubeek recht haar rug en gaat op zoek naar de gelijkmaker.
Op de linkerflank probeert ook Noud Martens zich een aantal keren mooi vrij te spelen, maar een doelpunt levert dat niet op. Wel mag Noah Krijgsman enkele corners nemen. De bal komt in de doelmond terecht en kan worden weggewerkt.
Centrale verdediger Keith Zelis pikt de bal op, legt ‘m goed voor zijn rechter en haalt verwoestend uit. Zijn schot is de Helmondse doelman te machtig en het staat 1–1!
Vanaf de zijlijn worden de Spaubeekse spelers aangemoedigd er nog een schepje bovenop te doen, want in tegenstelling tot de 0–1 komt de gelijkmaker niet echt uit de lucht vallen.
Rood Wit ’62 beperkt zich hoofdzakelijk tot het afvuren van hoge ballen richting de Spaubeekse verdediging in de hoop tweede ballen te winnen en van daaruit gevaarlijk te worden.
VV Spaubeek probeert veel meer te voetballen en is daartoe ook wel verplicht, want fysiek heeft de tegenstander wel de bovenhand.
Niet veel later na de gelijkmaker ontspint zich eenzelfde scenario voor het Helmondse doel. De bal wordt niet goed weggewerkt waardoor Bem van der Kamp de binnenkant van zijn rechterschoen tegen de bal kan zetten. Onderweg wordt de bal nog aangeraakt waardoor de Helmondse doelman opnieuw moet buigen: 2–1.
De Spaubeekse doelman doet het elftal goed en geruggesteund door de voorsprong gaat het op zoek naar meer. Want Rood Wit ’62 lijkt een tik te hebben gekregen en moet het spel ondergaan.
Boaz Buttinger krijgt nog een mooie schietkans en ook Noah Krijgsman blijft voor onrust zorgen, maar het blijft voorlopig 2–1.
Met de rust in zicht gaat Rood Wit ’62 er aan de Spaubeekse rechterkant nog een keer vandoor. Karem Alnasser maakt een sliding en tikt de bal uit, maar dat voelt als onnodig. Vooral als de tegenstander de bal vanuit de toegekende vrije trap in één keer in doel schiet: 2–2. En met die tussenstand gaan beide ploegen rusten.
VV Spaubeek zoekt het kleedlokaal op terwijl Rood Wit ’62 op het veld achterblijft. Zij gebruiken de rust om het tactisch plan nog een keer uit te leggen, want dat kwam er tijdens het eerste bedrijf nog niet helemaal uit.
Tijdens de tweede helft verandert het spelbeeld wel enigszins. VV Spaubeek heeft de eerste helft veel energie verbruikt en wordt steeds verder teruggedrongen. De staf probeert door wissels het tij te keren, maar dat is niet eenvoudig. Rood Wit ’62 stuurt steeds meer spelers naar voren en trekt de wedstrijd steeds meer naar zich toe. Het is zaak om secuur te blijven verdedigen en dat lukt vrij aardig. En als de tegenstander op doel weet te schieten, dan redt doelman Jarik Durasov bekwaam.
Hij lijkt wel magneten in zijn handschoenen te hebben vandaag, want hij klemt bijna alle ballen en grijpt keer op keer kordaat in.
Onder aanvoering van Puck Beenkens en Niels Feunekes probeert VV Spaubeek druk te houden op de Helmondse verdediging en lukt het een corner af te dwingen.
In gedachten ga ik terug naar de halve finale tegen MMC Weert en ook al eerder heb ik onze JO13 al eens zien scoren uit een corner. En warempel: de bal draait gevaarlijk richting doel waar Karem Alnasser zijn hoofd maar tegen de bal hoeft aan te zetten: 3–2! Hij zet daarmee zijn foutje uit de eerste helft recht en toont zich een waardig kapitein.
Rood Wit ’62 gaat na de achterstand alles-of-niets spelen en probeert het doel van Jarik Durasov onder vuur te nemen. Maar de achterhoede staat als een huis. Bem van der Kamp en Tygo Puijnen houden de zijkanten dicht en proberen keer op keer de middenvelders aan te spelen. Dat lukt, maar steeds minder vaak.
Het is zaak de wedstrijd over de streep te trekken. Het wordt erg spannend als een voorzet buiten bereik van de doelman op de Spaubeekse bovenlat valt, maar het moet een beetje meezitten in een finale.
Jeroen Puijnen, Michael Verdonschot en Max van den Bongard raken steeds nerveuzer, maar het is zaak kalm te blijven. Dan helpt het als er zich enkele blessuregevallen voordoen en je de spelers even naar de kant kunt roepen. Even een slokje drinken en op adem komen.
Want zo’n finale spelen gaat je niet in je koude kleren zitten – zoveel wordt zichtbaar duidelijk!
Ondertussen geeft scheidsrechter Stan Hommeles aan dat er nog vier minuten zijn te spelen. Rood Wit ’62 gaat nóg een keer naar voren als het een ingooi (een ‘intrap’ bij de JO13) mag nemen.
De bal komt hoog voor doel en het wordt een paar seconden nagelbijten, maar de gelijkmaker is een feit: 3–3.
Zó dichtbij en er dan zó naast grijpen… De Spaubeekse spelers vallen als bosjes om en liggen verslagen in het gras. Maar kom op, er is nog niets verloren!
In mijn ooghoek zie ik dat assistent-grensrechter Djeslinn Hermens zijn vlag in de hoogte steekt en dat is voor de scheidsrechter voldoende om de Helmondse gelijkmaker af te keuren wegens buitenspel. Van de hemel in de hel in een paar seconden… En Rood Wit ’62 weet nu ook wat VV Spaubeek een ogenblik geleden voelde.
De laatste paar minuten gebeurt er niets meer. Op hangen en wurgen knokt VV Spaubeek zich naar het laatste fluitsignaal waarna de spelers zich met hun vreugde even geen blijf weten.
Ook de staf valt elkaar in de armen en aan de zijlijn gaan de meegereisde supporters uit hun dak. De beker is binnen!
Terwijl Rood Wit ’62 nog sakkert over het misgelopen eremetaal neemt de Spaubeekse vreugde bezit van het speelveld. Nadat iedereen weer enigszins bij positieven is gekomen wordt een groepsfoto genomen en spoeden de spelers zich naar het podium om te worden gehuldigd en de districtsbeker in ontvangst te nemen.
Allereerst vormen de Spaubeekse spelers een erehaag voor hun tegenstander, die als eerste naar voren wordt geroepen en een medaille ontvangt. Het was een spannende en sportieve wedstrijd die onze JO13 als verdiende winnaar heeft afgesloten.
Nadat de Helmonders zijn gefeliciteerd met hun knappe prestatie is het de beurt aan VV Spaubeek. Één voor één ontvangen de spelers een medaille en als laatste betreedt kapitein Karem Alnasser het podium met de beker. Wat een geweldig moment voor VV Spaubeek in het algemeen en onze JO13 in het bijzonder!
De staf houdt zich afzijdig, maar ook zij verdienen natuurlijk een grote pluim. Uiteindelijk zijn zij toch de architecten van deze succesformule. De talloze keren dat ze een training hebben moeten stilleggen om zaken te verduidelijken of de spelers stevig hebben toegesproken leveren nu op: proficiat!
Terwijl ik op het terras naar mijn tweede adem zoek en onze Facebook-pagina bijwerk, dringt Stefan van der Kamp binnen tot in de bijna heilige kleedkamer. Daar wordt de staf onder de douche gezet, wordt gezongen, gedanst en worden slidings gemaakt over de kletsnatte vloer.
En als (letterlijk!) kers op de taart wordt een finaletaart aangesneden ter ere van de bekerfinale(winst).
Als ook buiten het kleedlokaal iedereen met de beker heeft geposeerd trekken wij de deur achter ons dicht. Terug naar Spaubeek!
Op Facebook stromen de felicitaties binnen en dan merk je pas hoeveel het ook bij onze volgers leeft. Onze vereniging kan bogen op een grote groep volgers waarop VV Spaubeek kan rekenen als de nood hoog is. En die kunnen we nu iets teruggeven.
Of, zoals de opa Ben van speler van onze JO8 Tygo Dols het verwoordt: ‘Spaubeek staat definitief op de voetbalkaart’. En zo is het maar net!
Na terugkomst gaat het feest verder in onze eigen kantine en kijken staf, spelers en supporters terug op een onvergetelijke dag!
Rest mij niets anders dan iedereen te danken die eraan heeft bijgedragen dat deze dag in de annalen van VV Spaubeek kan worden bijgeschreven. Een speciaal woord van dank gaat uit naar Stefan van der Kamp voor de geweldige fotoreportage!
Bewaar maar alvast één zonnebril voor in ons (nog te vormen) museum waarin hopelijk ook het VV Spaubeek-spandoek en trom een mooi plekje krijgen!
Kom op ‘Die Gaele’, en dat kwamen ze!