| Een Spaubeek-syndroom?
Deze zondag hebben wij weer een tegenstander die wij kennen, en hoe. In het seizoen 22/23 lagen wij, in F1-termen, op pole voor het kampioenschap en toen, toen kwam Maasgouw. Was de afstelling van de motor niet optimaal, kregen wij de temperatuur niet in de banden of hadden wij de verkeerde strategie? In elk geval ging Maasgouw met de overwinning aan de haal en waren wij daarna het momentum kwijt. Kortom wij zijn gewaarschuwd. Wij treffen vanmiddag een ploeg die ons het leven moeilijk kan maken. Wij hebben een extra week gehad om de accu op te laden en ik ben benieuwd naar onze prestatie.
Kom op die Gaele!
En wij beginnen zo goed. Binnen twee minuten ligt de bal al in het netje van onze tegenstander. Een aanval uit het boekje met Dennis H als eindstation. Daarna het Spaubeek-syndroom. In het volgende kwartier hadden wij nog zo’n vier keer kunnen scoren, maar de mooiste kansen werden vakkundig om zeep geholpen. En als je het zelf niet doet dan krijg je de deksel op je neus. Een snelle tegenaanval en de 1 tegen 1 komt op het scorebord.
Echter binnen twee minuten (weer dus) stellen de geel/zwarten orde op zaken. Nu is het Stan (Air) die met een geplaatste kopbal de keeper van Maasgouw kansloos laat. Weer iets later is het Erik (Brommer), die het eindstation is van een mooie aanval. 3 -1 is het en dat zou toch enige geruststelling voor ons moeten opleveren.
In de rust werd aangegeven om zo door te gaan en dat lukte ook in het eerste kwartier van de tweede helft. Daarna scoorden de gasten een kolderiek doelpunt en waren wij het momentum kwijt. Maasgouw proefde bloed en gooide een flinke portie energie in de strijd. Het werd in een keer hard, heel hard werken.
De overwinning werd uiteindelijk over de streep getrokken. Belangrijke punten blijven in eigen huis.
Enige kritiek: laten wij wat minder op elkaar schelden en proberen om positief te coachen.
Let op: onze volgende wedstrijd spelen wij op zaterdag in Tegelen. Tot dan!