| Een zware pot
Je begint te merken dat de competitie richting einde loopt. Steeds vaker sluipen er kleine en minder kleine ongemakken binnen de selectie en in het verzorgingslokaal wordt het drukker en drukker.
Maar de competitie en de strijd gaan onverminderd door. Nog vijf keer zullen de mannen hun laatste energie uit hun kleine teen moeten halen. De wil is er en met de finish in zicht kunnen sporters vaak iets extra’s. Vandaag mogen wij naar Sittard en staat de wedstrijd tegen DVO op het programma.
De geschiedenis leert dat het voor de VVS heel moeilijk is om hier punten weg te kapen, maar dat zal vandaag bijna moeten. DVO is de competitie misschien niet zo goed begonnen, maar heeft intussen de ploeg aardig op de rails gekregen. Kortom: vandaag wacht weer een geweldige uitdaging.
Laat ik beginnen met de felicitaties aan DVO. Deze ploeg heeft aangetoond met recht de titel van angstgegner van de VVS te dragen. Het lukt ons zelden of nooit om punten uit Sittard mee te nemen.
Ook vandaag waren wij op zijn minst gelijkwaardig en toch stonden wij bij het eindsignaal met lege handen. Het lukte het thuispubliek om onze keeper volledig uit de wedstrijd te halen.
Een ongelukkige actie van Davey betekende de 1 tegen 0. Sean viel uit met een blessure. In de tweede helft komen wij door een eigen doelpunt op gelijke hoogte, waarna een vrije trap de beslissing in het voordeel van de thuisploeg betekende.
Ik ben ook kritisch; sommige van onze mannen haalden niet hun niveau, dit moet beter.
Moet mij wel nog even van het hart dat het gedrag van een deel van het publiek van de thuisploeg niet op of rond een voetbalveld thuis hoort. Wij zijn maar amateurtjes die hun hobby beoefenen en om spelers dan zulke, niet voor herhaling vatbare, woorden (bedreigingen) naar het hoofd te slingeren is ongepast.
Door het bestuur van DVO werden verontschuldigingen aangeboden, maar daar schieten wij weinig mee op.
Onze opdracht is nu vrij “eenvoudig”: vier keer winnen en klaar.