| Bloed, zweet en tranen
Vandaag mogen wij naar Maastricht, meer precies naar de wijk Wolder. Deze wedstrijd stond eigenlijk twee weken geleden op het programma, maar de weergoden verhinderden dat. De mannen uit Wolder hebben afgelopen donderdag ook al gespeeld en drie punten op hun conto bijgeschreven. De vragen zijn; hoe hebben wij de mokerslag van vorige week verwerkt en zijn er weer meer, beoogde, basisspelers beschikbaar? In elk geval geldt nu: mouwen opstropen en keihard werken. Als team moeten wij er vandaag staan, wij moeten voor elkaar door het (Paas)vuur gaan. Gelet op berichtjes en foto’s is er afgelopen vrijdag wel flink aan teambuilding gedaan. Het belooft in elk geval een heet middagje te worden.
Laat ik beginnen met een diepe buiging voor de instelling van onze mannen. Zonder iemand iets te kort te doen, Sean en Bram gingen voorop in de strijd en stuwden het team naar een geweldige ‘Manschaftsleistung’. Natuurlijk lukte niet alles en sommigen hadden misschien een mindere dag, maar desalniettemin: petje af.
Een koelbloedige Cas J zorgde voor de voorsprong, welke door een moment van onachtzaamheid teniet werd gedaan. Daarna viel een discutabele tweede treffer voor de thuisploeg en mochten wij met een achterstand gaan rusten. In de rust werden de spelers door Mike nogmaals op scherp gezet en daarna werd met vernieuwde energie de strijd weer opgepakt.
Met nog zo’n twintig minuten te spelen bracht Mike twee verse krachten, Cas S en Robbie kwamen in het veld. Cas S kreeg de taak om voorin voor oorlog te zorgen en dat deed hij. Na 90 minuten stond het nog steeds 2 tegen 1. Nog eenmaal zweepte Sean zijn team op en in de 93e minuut kogelde Bram vanuit een vrije trap de gelijkmaker tegen de touwen. Wie daarna dacht dat wij met 1 punt genoegen namen, kwam bedrogen uit. Wij bleven gaan en rond de 98e minuut had Robbie nog een geweldige actie in huis en deponeerde hij de bal in het netje.
Ik durf te stellen dat dit de zwaarst bevochten drie punten waren van dit seizoen en het was zeker niet onverdiend te noemen. Wij leven nog en doen nog volop mee. Er volgen nog vijf finales.
Oh ja, zo’n wedstrijden zijn voor mensen van mijn leeftijd niet goed voor de rikketik.
Joep.