VV Spaubeek 1 – DVO 1 | 0-5

| Collectief falen

En voor de wedstrijd leek alles zo duidelijk. Martin gaf aan dat wij bij de heenwedstrijd onverdiend verloren hadden en dat wij nu dan maar de, toen gemiste, punten moesten pakken. Met Jorn voor de geschorste Gilbert moest het dan maar gebeuren. Voor de wedstrijd, in de kleedkamer, kreeg ik al zo’n gevoel. Leefde de wedstrijd wel bij de VVS, ik weet het niet.

Na zo’n twintig minuten was de pot al gespeeld. Drie persoonlijke fouten leverden ook meteen drie doelpunten op, voor DVO wel te verstaan. Het leek alsof onze mannen door de warmte bevangen waren. Op alle fronten werden wij door de tegenstander afgetroefd. Het deed soms pijn aan de ogen. Ik voel de drang om mij te verontschuldigen bij de aanwezige, trouwe, VVS-supporters. 

In de rust werd met de vuisten op de (massage)tafel geslagen in een uiterste poging om het team wakker te krijgen, maar ook dat had niet het gewenste resultaat. Iedereen verkeert in een vormdip en het is maar de vraag of Martin, met zijn staf, de jongens hieruit krijgt. Natuurlijk; wij missen een aantal belangrijke spelers, maar alleen dit feit kan niet de oorzaak zijn van deze crisis.

Alleen een hoge trainingsopkomst en het voor elkaar door het vuur gaan kan voor de ommekeer zorgen. Er zijn nog wedstrijden genoeg, maar het is nu alle hens aan dek. Wij hebben genoeg goede voetballers echter momenteel ontbreekt het aan zelfvertrouwen.

In de kleedkamer schalde voor de wedstrijd de song van Tina Turner ‘Simply the best’ uit de speakers, dit is voor ons nog een lange weg te gaan. In de tegenwoordige situatie past beter een song van Carboon (mijnwerkersleedjes)(werken).