| Een echte MUST wedstrijd
Laat ik beginnen met mij te verontschuldigen, omdat er geen verslag van de wedstrijd van vorige week, jaja die tegen Geleen-Zuid, is verschenen. Meteen na die match sloeg de griep keihard toe. In een korte terugblik wil ik wel stellen dat op grond van de eerste helft de punten terecht in Geleen bleven. In de eerste helft gaf niet iedere Spaubekenaar 105% en dan komen wij net tekort. In de tweede helft stroopten wij de mouwen op en maakten er een echte wedstrijd van.
En nu naar de wedstrijd van vandaag. Het griepvirus had ook de selectie geraakt en wel dusdanig dat de bank nagenoeg enkel door jeugdspelers werd bemenst. In de heen wedstrijd hadden wij de kaas van ons brood laten eten en onnodig hadden wij de punten bij de thuisploeg gelaten. Dit moest en zou vandaag anders, want geen 3 punten en de wedstrijd tegen Centrum Boys in het verschiet betekent ………voetbal.
Wie voor een goede pot voetbal naar Spaubeek kwam, is teleurgesteld naar huis gegaan. Vanaf de 1e minuut was strijd en passie gevraagd en bovenal KARAKTER en dat hadden onze mannen in het geel en zwart. Natuurlijk Hebes heeft Lars Schooneville, maar wij hebben Joey Ophelders en wanneer het risico van een uitsluiting te groot wordt neemt Charley Caelen deze taak probleemloos over. Iedere, maar dan ook iedere speler van Spaubeek ging tot aan het gaatje. De ruststand was dubbel blank en eigenlijk waren wij daar tevreden mee. In de pauze werd toch duidelijk dat wij de 3 punten in eigen huis wilden houden. De mouwen werden nog verder opgestroopt en waarlijk onvermoede krachten kwamen vrij. Een subliem voetballende Sean liet andermaal zien tot de betere voetballers in de 3e klasse te horen. Een perfecte aanval, waarbij meerdere spelers een aandeel hadden werd door onze Brommer koelbloedig verzilverd. Daarna was het vrouwen en kinderen eerst en de overwinning werd over de streep getrokken. Complimenten zijn op z’n plaats voor het hele team, men was leeg. Sommigen hadden zelfs problemen om het eerste flesje Jup naar de mond te brengen. Apart wil ik wel Jorn en Mitch noemen, welke met echt wel pijnlijke blessures de wedstrijd uitspeelden, terwijl Thijs heel veel sterretjes zag en derhalve gewisseld moest worden.
Voor zo’n wedstrijd trotseer ik graag de “muziek” in de kleedkamer (het mag wel iets zachter).