| De HAND van Martin is merkbaar
Nadat er eerst een hele kleed-pas-sessie was volbracht, werd de reis naar het “verre” Weert aangevangen. Ik had de pech dat in mijn auto Jim meereed en deze was in het zeldzame bezit van een routeplanner, anno 1900. Na de nodige rondzwervingen kwamen wij uiteindelijk op het sportcomplex Boshoven aan.
Na de gebruikelijke wedstrijd-voorbespreking konden de mannen het veld op. En vanaf het eerste fluitsignaal zat ik ontspannen op de bank, ik had het gevoel dat hier niets kon misgaan. Binnen zo’n 15 seconden had de bal al in het netje kunnen liggen, helaas was het in dit geval het zijnet. Regelmatig zag je in de wedstrijd oefenvormen van de trainingen terug en dat moet Martin toch plezier hebben gedaan. Volledig tegen de verhoudingen in kwam ODA op een voorsprong. Op de bank van de VVS bleef men rustig en kalm, enkel was men het niet altijd eens met het vlaggen van de grensrechter van de thuisploeg. Spaubeek bleef goed en verzorgd voetbal spelen en de alertheid van onze spitsen betaalde zich uit. Tjeerd en Brommer zorgden voor de, verdiende, 1 – 2 ruststand. De donderpreek van Ruud H, in de rust, was tot in ons kleedlokaal duidelijk hoorbaar. Na de rust was de VVS echter ook de duidelijk, bovenliggende, partij. Een werkelijk fantastisch mooie aanval werd op een sublieme manier door Mitch tot een doelpunt gepromoveerd. De manier waarop hij zijn doelpunt vierde, deed de bank wel ff vrezen voor een blessure. Daarna werd Brommer binnen de beruchte lijnen, onreglementair, gestopt en een strafschop was het gevolgd. Dit is nog steeds een kolfje naar de hand van Sean en op een koelbloedige wijze werd deze buitenkans verzilverd. Kat in bakkie en uitspelen was daarna het devies. Jammer dat wij toch nog onnodig tegen een extra tegendoelpunt aanliepen.
Positief is in elk geval de stijgende vorm van een aantal VVS-spelers en dat de teamprestatie zonder meer een dikke voldoende scoorde.
Blijven wij zo doorgaan dan: KUMP ut GOOD.