Voorbeschouwing:
Ondanks het resultaat van afgelopen week blijft ook de wedstrijd van deze zondag een van de laatste finales van dit seizoen. Misschien moeten wij het een KLEINE FINALE noemen, omdat wij onze droom niet meer in eigen hand hebben. In de loop van de jaren ben ik er echter achter gekomen dat in het voetbal veel, zo niet alles kan en dat de wonderen de wereld nog niet uit zijn. Het “slagveld” van de afgelopen week had echter wel zijn tol geëist, zo waren er maar liefst drie spelers geschorst en was het maar zeer de vraag of Charley zou kunnen spelen. Er werd dus weer de nodige infiniteit van de trainersstaf gevraagd.
Ook voor mij was de voorbereiding op deze wedstrijd anders dan gebruikelijk. Van de trainer had ik toestemming om een oude liefde, welke normaliter ook in het geel en zwart speelt, maar tegenwoordig meestal in het zwart, te bezoeken. Nee, ik bedoel niet de jongens uit Kerkrade maar de mannuh van iets over de grens. Ik was op bezoek bij de Alemania Aachen, een ploeg welke tegenwoordig op het vierde niveau speelt, vergelijkbaar met onze topklasse. Een stadion gevuld met ruim 21.000 mensen, welke hun team fanatiek aanmoedigden. Ik zag daar alles wat onze jongens ook moeten brengen. Ik zag nl.: strijdlust, passie, beleving en de absolute wil om te winnen. Kortom het was een heerlijke voetbalwedstrijd, waar de koploper, Gladbach 2, kansloos verloor. Nu begrijp ik ook wel dat zoveel publiek wat veel gevraagd is voor de 4e klasse, maar de overige ingrediënten mag ik toch wel verwachten, zeker wanneer wij onze doelstelling willen halen.
Tegen Lindenheuvel werden in het verleden altijd leuke potten voetbal gespeeld, waarbij vaak de nodige doelpunten vielen te noteren.
{gallery}https://www.flickr.com/photos/vvspaubeek/sets/72157652046277682/{/gallery}
Verslag:
Als ik dit weekend moet samenvatten dan is het dit:
Binnen één week van de hemel naar de hel en weer terug.
Tijdens de vrij korte wedstrijdbespreking werd duidelijk dat de logische vervangers voor de geschorste en geblesseerde spelers, in willekeurige volgorde waren: Wouter, Thomas, Etienne en Kim. De trainer maakte duidelijk dat er vandaag maar een ding belangrijk was en dat waren 3 punten.
De wedstrijd begon eigenlijk ideaal voor de VVS, binnen vijf minuten werd “de Brommer” onreglementair gestopt en de toegekende vrije trap werd door Sean subliem tot doelpunt gepromoveerd. Daarna ontspon zich geen goede wedstrijd, maar wel een die bol stond van de spanning.
Ik was trots op de inzet en werklust van onze mannen. Voor werkelijk elke centimeter van het voetbalveld werd gevochten en het is nagenoeg onmogelijk om hier een speler aan te wijzen, welke boven de rest uitstak. Probeer ik het toch dan zeg ik dat Robbie en Jorn zich een slag in de ronde werkten, dat Thomas probleemloos de nul hield en dat iedere speler van de VVS een dikke voldoende haalde. Toch was het op het einde weer billen knijpen, want een verdwaald schot van de jongens in het groen en wit kon zomaar in de goal belanden. Het leek erop alsof onze mannen de wedstrijd van Aken gezien hadden. Ook wij hebben passie, inzet, beleving en, als het moet, de absolute wil om te winnen.
Na het laatste fluitsignaal kregen wij nog het mooiste nieuws, de boys uit het Sittardse hadden blijkbaar toch hun zenuwen niet in bedwang en verloren niet alleen hun wedstrijd, maar ook nog eens twee spelers met rode kaarten. Zo blijft het in onze klasse ongemeen spannend en zijn wij weer het gejaagde wild. Na de wedstrijd was Pascal nagenoeg constant aan de telefoon, blijkbaar wilde iedereen met hem praten.
Ergens zullen wij nog de kracht en energie moeten vinden om ook de laatste twee finales tot een goed einde te brengen. De steun van onze trouwe supporters is hierbij onontbeerlijk en duidelijk mag nu wel zijn dat wij niets cadeau krijgen. Tot de volgende finale.
