‘n Trainer met een gouden…
De verwachtingen voor deze zondag waren hooggespannen. Sporting en de Boys moesten tegen elkaar en wij tegen een sterk-spelend Lindenheuvel. Laat ik dit verslag beginnen met een woord van dank aan onze trouwe supporters, welke weer wind trotseerden en er toch waren. Voor de wedstrijd werd de druk al opgevoerd voor ons “vlaggenschip”, want 2, 3 en 4 haalden de drie punten. Voor de mensen die de wedstrijd van afgelopen week gezien hadden, was er een welhaast onbegrijpelijke omslag. Passie, beleving en spelplezier ontbraken bij onze boy’s en het leek alsof alles in de laagste versnelling ging. Lindenheuvel hield, ondanks een groot aantal afwezigen, gemakkelijk stand. In de 1e helft was er eigenlijk niets te beleven. Er waren, voor beide partijen, geen noemenswaardige kansen. In de rust hamerde onze trainer op het feit dat wij moesten blijven voetballen en dat wij niets moesten forceren. Echter het spelbeeld veranderde niet, het leek erop alsof Lindenheuvel niet kon en dat Spaubeek niet wilde.
Met nog een half uur op de teller had Pascal er genoeg van en hij bracht Charley in plaats van Joey. Niet omdat Joey de minste was, hij toonde wel passie en strijd, maar onze trainer moest toch iets. Laatstgenoemde was nauwelijks in het veld en binnen 120 seconden besliste hij de wedstrijd en de 2 tegen 0 stond op het scorebord. Winstpunt voor deze zondag is zondermeer dat nu dergelijke wedstrijden wel gewonnen worden, terwijl er afgelopen seizoen wel complimenten, maar geen punten waren.Verder was nog memorabel dat onze keeper, als enige, ondanks zijn handschoenen, koude handen had.
Conclusie is dat wij blijven meedoen. Rest mij nog een woord van dank aan Mark voor zijn sportieve geste en aan Vincent voor zijn steun. Op naar komende week, de eerste wedstrijd van de “terugronde”. Rios komst op bezoek en ik hoop van ganse harte dat Jorn zijn revanche, lees speelminuten, krijgt.