Dit is alweer de laatste thuiswedstrijd van dit seizoen, tenminste…
In Wijnandsrade moesten wij tot het uiterste gaan om drie punten mee te nemen en daarbij hadden wij ook nog over enig geluk niet te klagen. In deze wedstrijd staat ook nog iets op het spel. Wij kunnen nog altijd de competitie verlengen en onze tegenstander is voor 99% veilig. Genoeg ingrediënten om een leuke pot voetbal op de kunstmat te leggen. In een redactioneel artikel in In de Wandelgangen sprak men over nog twee kandidaten voor de derde play-of plek; De Leeuw en Spaubeek. Hierbij stelde men dat de VVS veruit het gemakkelijkste programma had. Laat dat nu meteen het grootste gevaar zijn, gemakkelijke wedstrijden bestaan voor de VVS NIET. Dit heeft de aflopende competitie meer dan eens laten zien.
Alle voorbeschouwingen konden na 15 minuten al in de prullenbak. Er was maar een ploeg die de drie punten wilde en dat was niet Spaubeek. Op alle fronten werden wij afgetroefd door een veel gretiger Wijnandia en de ruststand, 0 – 3 was niet eens geflatteerd te noemen. Ik heb nog nooit een trainer zo te keer horen gaan, als Pascal in de rust. Zij tirade was tot in Sittard hoorbaar. Hij kon eigenlijk het hele team wisselen, met uitzondering van de keeper, want wij hadden er maar eentje. In de tweede helft was er in elk geval strijd en daarmee is ook alles gezegd. Toch werd het zelfs 0 – 4 en dat terwijl wij reeds vanaf de dertigste minuut met een man meer speelden. Tjeerd en Gilbert redde nog de eer en brachten een ietwat dragelijke stand op het scorebord. Wat rest is onze welgemeende excuses aan de supporters, welke de moeite genomen hadden om naar het complex van de VV Spaubeek te komen. Nu komende week nog een wedstrijd in Urmond, waarbij voor ons niets meer op het spel staat.
Uithuilen en opnieuw beginnen. Het seizoen 2013/2014 was in elk geval een seizoen van net niet.