Nog 5 punten en we zijn…
In mijn jaren bij de VV Spaubeek heb ik van een “oude” rot in de voetballerij geleerd dat 26 punten genoeg zijn voor handhaving en dus moeten wij er nog 5.
Gedurende de afgelopen week werd in een aantal pittige gesprekken de surprisemiddag van afgelopen zondag geëvalueerd. Men kwam tot de conclusie dat met name persoonlijke fouten ons de das hadden omgedaan en iedereen beloofde beterschap. In de aanloop naar de wedstrijd tegen HBC’09 beleefde de Spaubeekse gemeenschap nog een zwarte zaterdag. De moeders van twee actieve leden kwamen te overlijden. Wij wensen de beide families veel sterkte met het verwerken van dit verlies. Toch moest er weer omgeschakeld worden naar de realiteit van deze zondag. Er moest tijd worden ingeruimd voor ons hobby.
Nadat Spaubeek 2 het goede voorbeeld had gegeven, begon het eerste aan zijn wedstrijdbespreking. Pascal wees op de sterke en de minder sterke punten van onze tegenstander. Hij deed t.o.v. vorige week een omzetting, Bouke werd laatste man en Robbie schoof door naar het middenveld. Wederom moest de selectie worden aangevuld door ’n drietal A-spelers.
Na een minuut stilte in acht te hebben genomen, begon de match. Spaubeek zette meteen druk en liet HBC niet aan voetballen toekomen. Toch waren het de gasten die de score openden. Een afstandsschot caramboleerde via Joost voor de voeten van een HBC-aanvaller en op diens geplaatste bal had Davey geen verweer. Dit was het signaal voor VVS om de mouwen nog meer op te stropen en beleving en inzet hadden al snel resultaat. Na ruim vijftien minuten zorgde Tjeerd voor de verdiende gelijkmaker. In het verdere verloop van de eerste helft had VVS het betere van het spel, de verdediging stond als een huis en middenveld en aanval speelden een goede pot, doch dit leverde nog geen doelpunten op.
Ook in de tweede helft was Spaubeek de bovenliggende partij. Het trok de lijn van de eerste helft door. Uit een corner van Sean zorgde onze aanvoerder Albert voor de verdiende voorsprong, welke vervolgens door doelpunten van Robbie en Tjeerd verder werd uitgebouwd.
Het was niet altijd oogstrelend voetbal, maar passie, strijd en beleving waren terug op de Spaubeekse voetbalwei. Na de wedstrijd gaf Bouke aan dat hij niet “kapot” was, terwijl Robbie aan den lijve het verschil tussen laatste man en middenvelder ondervond. Zelden had hij zo vaak kennis gemaakt met de kunstgrasmat als vandaag. Het bestuur overhandigde aan Albert de beloofde bonnen en zo was er in de kantine toch weer tijd voor een klein feestje.
Volgende week is de laatste wedstrijd van dit kalenderjaar. Wij gaan naar de trotse koploper van 4C en zullen aldaar onze huid zo duur als mogelijk verkopen. Haslou here we come.